هر آنچه در مورد تاریخچه ی زبان چینی باید بدانید

با ۱.۳ میلیارد سخنور، زبان چینی بیشترین تعداد سخنور را در جهان دارد. تاریخچه‌ی زبان چینی به ۶۰۰۰ سال پیش بازمی‌گردد. طی گذر زمان، زبان چینی دچار تحولات گویشی متعددی شده است، اما اکثر مردم چین به زبان ماندارین صحبت می‌کنند. ماندارین چینی یکی از شش زبان رسمی سازمان ملل متحد است و در کشورهای چین، تایوان و سنگاپور نیز به عنوان زبان رسمی شناخته می‌شود.

این زبان به لطف تلاش‌های چینی‌زبانان بومی، در سراسر جهان در حال گسترش است و هم‌اکنون تعداد زیادی از چینی‌زبانان در جنوب آسیا و ایالات متحده زندگی می‌کنند. به دلیل محبوبیت زبان ماندارین در چین و در سطح جهانی، این زبان به یکی از بهترین انتخاب‌ها برای یادگیری به عنوان زبان دوم تبدیل شده است. در واقع، بیش از ۱۰۰ میلیون نفر هم‌اکنون در حال یادگیری زبان چینی هستند و پیش‌بینی می‌شود که تعداد سخنوران این زبان تا سال ۲۰۳۵، ۲۷ درصد افزایش یابد. بدون شک، نیاز به یادگیری زبان چینی روز به روز در حال افزایش است. برای درک دلیل محبوبیت این زبان، باید ابتدا نگاهی به تاریخچه‌ی آن داشته باشیم.

منشا زبان چینی

با توجه به تاریخچه‌ی زبان چینی، بدون شک می‌توان گفت فرهنگ و زبان چینی در طول تاریخ و بر اثر جنگ‌های مختلف دچار تغییر و تحول شده است. بیشتر زبان‌شناسان معتقدند که تمام گویش‌های زبان چینی به خانواده زبان‌های چینی-تبتی تعلق دارند. آن‌ها بر این باورند که زبان اولیه‌ای مشابه با زبان پروتو-هندواروپایی وجود داشته که از آن، زبان‌های سینیتی و تبتی-برمانی توسعه یافته‌اند.

در تاریخچه‌ی زبان چینی، چینی قدیم اغلب با نام “چینی باستانی” شناخته می‌شود. چینی باستانی زبان غالب سلسله‌های اولیه و میانی ژو (قرن ۱۱ تا ۷ قبل از میلاد) بود. بیشتر محتوای نوشتاری متعلق به این دوره شامل کتیبه‌های چینی باستانی بر روی ظروف و مصنوعات برنزی، اشعار کتاب شیجینگ، تاریخ شوجینگ و بخش‌هایی از ییجینگ است.

این آثار نه تنها به ما اطلاعاتی از زبان چینی قدیم می‌دهند، بلکه نشان‌دهنده‌ی غنای فرهنگی و تاریخی این سرزمین نیز هستند. تحولات زبان چینی در طول قرن‌ها، نشان‌دهنده‌ی تاثیرات گسترده‌ی تاریخی، اجتماعی و سیاسی است که باعث شکل‌گیری گویش‌ها و لهجه‌های مختلف شده است. از زبان چینی قدیم تا ماندارین امروزی، این زبان همواره توانسته است با حفظ اصول و ریشه‌های خود، با تغییرات زمان سازگار شود و همچنان نقش مهمی در فرهنگ و تاریخ چین ایفا کند.

تاریخچه ی زبان چینی “مدرن”

زبان چینی مدرن با چالش‌ها و تحولات فراوانی روبرو شده است. بررسی تاریخچه زبان چینی نشان می‌دهد که با وجود تمدن باستانی چین، بسیاری از منابع تاریخی آن اغلب به‌واسطه انقلابیون نماد شکن مانند گارد سرخ از بین رفته‌اند. متاسفانه، برخلاف سازه‌های تاریخی اروپا مانند کلیساها، سازه‌های چینی برای ماندگاری ابدی ساخته نشده بودند و در نگهداری آن‌ها در برخی موارد غفلت شده است، که این امر منجر به از دست رفتن منابع مختلف برای مطالعه تاریخچه زبان چینی شده است.

تاریخچه این زبان نشان‌دهنده این است که طول عمر بالای تمدن چین به دلیل ثبت بیشتر رویدادهای تاریخی است و حروف آن به سختی در طول دو هزار سال تغییر کرده‌اند. تسلط بر زبان چینی کلاسیک زمانی برای ورود به دربار امپراطوری چین بسیار مهم بود. حتی مائو تسه‌تونگ، با وجود موضع انقلابی‌اش، به خوشنویسی خود افتخار می‌کرد.

با این حال، متعصبان اغلب زبان نوشتاری را هدف تغییرات خود قرار می‌دادند تا راه را برای تحولات جدید تمدن چین هموار کنند. امپراتور کین خط چینی را استاندارد کرد، کاری که مائو با اصلاحات خط خود ادامه داد. در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، پیچیدگی حروف چینی به‌عنوان یک نقطه ضعف در جهان تحت سلطه الفبای رومی تلقی می‌شد. اصلاح‌طلبان استفاده از چینی باستانی را کاهش دادند و شکل بومی‌تری به نام بای‌هوا را ترویج کردند تا این زبان فراگیرتر باشد. برخی از نوسازان می‌خواستند کاراکترها را به‌طور کامل حذف کنند و آن‌ها را با خط آوایی جایگزین کنند.

برخی تغییرات در سیستم‌های نوشتاری چینی پیاده شد که باعث افزایش نرخ باسوادی در این کشور شد. طبق آخرین آمار در دسترس در سال ۲۰۱۸، نرخ باسوادی در این کشور به ۹۸ درصد رسید. پیشرفت‌های تکنولوژیکی و تغییرات سیاسی همچنان به شکل‌دهی و تغییر تاریخچه زبان چینی مدرن در سطح داخلی چین و جهانی ادامه می‌دهند.

چینی معاصر

با نگاهی به تاریخچه زبان چینی و مطالعه پدید آمدن زبان ماندارین، می‌بینیم که اکثر چینی‌زبان‌های ساکن در شمال چین، سیچوان و در واقع، در یک قوس پهن از شمال شرقی (منچوری) تا جنوب غربی (یوننان)، از گویش‌های مختلف ماندارین به عنوان زبان مادری خود استفاده می‌کنند. شیوع ماندارین در سراسر شمال چین عمدتاً نتیجه تعاملات جغرافیایی دشت‌های شمال چین است. در مقابل، مناطق واقع در اطراف کوه‌ها و رودخانه‌های جنوب چین تنوع زبانی را ارتقا داده‌اند.

با بررسی تاریخچه این زبان، متوجه می‌شویم که وجود ماندارین در سیچوان بیشتر به دلیل طاعون در قرن دوازدهم است. این طاعون، که ممکن است مربوط به مرگ سیاه باشد، این منطقه را خالی از سکنه کرد و بعداً منجر به سکونت مردمانی از شمال چین شد. تا اواسط قرن بیستم، اکثر چینی‌هایی که در جنوب چین زندگی می‌کردند هیچ زبان ماندارینی صحبت نمی‌کردند. با این حال، با وجود ترکیبی از مقامات و مردم عادی که به لهجه‌های مختلف چینی صحبت می‌کردند، ماندارین نانجینگ حداقل در طول امپراتوری چینگ که به‌طور رسمی به زبان مانچو صحبت می‌کرد، ترویج پیدا کرد.

از قرن هفدهم، امپراتوری‌ها آکادمی‌های تلفظ‌سنجی را در تلاش برای مطابقت تلفظ با استاندارد پکن (پکن پایتخت چینگ) راه‌اندازی کرده بودند، اما این تلاش‌ها موفقیت چندانی نداشت. ماندارین استاندارد نانجینگ سرانجام در دربار امپراطوری با ماندارین پکن در ۵۰ سال آخر سلسله چینگ در اواخر قرن ۱۹ جایگزین شد. برای عموم مردم، اگرچه انواع ماندارین قبلاً به طور گسترده در چین صحبت می‌شد اما استاندارد واحدی برای ماندارین وجود نداشت. غیر ماندارین‌زبانان در جنوب چین نیز به گویش‌های منطقه‌ای خود برای همه جنبه‌های زندگی صحبت می‌کردند. بنابراین استاندارد جدید ماندارین در پکن نسبتاً محدود بود.

این وضعیت منجر به تعهد سیستم آموزش مدارس ابتدایی و متوسطه در چین به آموزش زبان ماندارین شد. در نتیجه، زبان ماندارین اکنون توسط اکثر مردم چین و تایوان به صورت رسمی و روزمره صحبت می‌شود. در هنگ کنگ و ماکائو، زبان آموزش و گفتار رسمی همچنان کانتونی باقی مانده است.

همچنین برای ثبت نام در دوره های HSK و آموزش زبان چینی با ما باشید.

تاریخچه ی زبان چینی نوشتاری

تاریخچه‌ی زبان چینی نوشتاری به حدود 6000 سال پیش بازمی‌گردد و قدمت نوشتار آن، زبان چینی را به یکی از کهن‌ترین زبان‌های نوشتاری در جهان تبدیل کرده است.

برخلاف بسیاری از زبان‌ها، زبان چینی از الفبا استفاده نمی‌کند. هر حرف در زبان چینی نشان‌دهنده یک کلمه یا تکواژ است. این حروف که به نام “هانزی” (漢字) شناخته می‌شوند، توسط تقریباً یک‌چهارم از جمعیت جهان استفاده می‌شوند و بخشی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ و تاریخچه‌ی زبان چینی به‌شمار می‌آیند.

اولین حروف چینی توسط تحولات در تاریخچه ی این زبان بر اساس پیکتوگرام‌ها و ایدئوگرافی‌ها ساخته شده‌اند. این عناصر اولیه با ویژگی‌های آوایی ترکیب شده و به مرور زمان به ایجاد حروف جدید بسیاری در زبان چینی منجر شده‌اند.

امروزه حدود 56,000 حرف چینی وجود دارد که از این تعداد حدود 3,000 حرف در استفاده روزمره به کار می‌روند. با توجه به این تعداد زیاد کاراکتر، ترجمه و یادگیری زبان چینی ماندارین به عنوان زبان دوم می‌تواند چالش‌برانگیز باشد.

نوشتار چینی به صورت تک‌حروف و تقریباً مربع‌شکل است و متون چینی سنتی به صورت عمودی نوشته می‌شدند. این نوع نوشتار هنوز در برخی از مناطق مانند تایوان رایج است. با این حال، استفاده از قالب‌بندی چپ به راست در مناطقی که از چینی ساده استفاده می‌کنند، بیشتر دیده می‌شود. نسخه‌ی چینی ساده از حروف با جزئیات کمتری استفاده می‌کند. با وجود این تغییرات، در تاریخچه‌ی زبان چینی همچنان برخی از نوشته‌ها و کتاب‌ها به صورت عمودی نوشته می‌شوند، به ویژه در چین، که می‌توان این نوع نوشتار را در تابلوها و ستون‌ها مشاهده کرد.

سخن پایانی

تاریخچه‌ی زبان چینی نه تنها نشان‌دهنده‌ی تکامل یک زبان باستانی است، بلکه انعکاسی از فرهنگ، تاریخ و تحولات اجتماعی و سیاسی یک تمدن کهن نیز می‌باشد. از نخستین استفاده از پیکتوگرام‌ها تا حروف پیچیده‌ی هانزی، زبان چینی توانسته است اصالت خود را حفظ کند و همچنان با تغییرات زمان هماهنگ شود.

امروزه، با توجه به گسترش جهانی زبان ماندارین و افزایش تعداد افرادی که این زبان را به عنوان زبان دوم می‌آموزند، اهمیت یادگیری زبان چینی بیش از پیش آشکار شده است و همواره در حال افزایش است. با پیش‌بینی افزایش تعداد سخنوران چینی تا سال ۲۰۳۵، می‌توان به وضوح دید که این زبان همچنان نقشی کلیدی در ارتباطات جهانی و فرهنگی ایفا خواهد کرد.

زبان چینی، با غنای فرهنگی و تاریخی خود، همچنان به عنوان یکی از بزرگ‌ترین و پیچیده‌ترین زبان‌های جهان شناخته می‌شود. تلاش‌های مستمر برای حفظ و گسترش این زبان، نشان‌دهنده‌ی ارزش و اهمیت آن در جامعه‌ی جهانی است. بنابراین، درک تاریخچه‌ی زبان چینی نه تنها برای علاقه‌مندان به زبان و فرهنگ چین، بلکه برای همه‌ی کسانی که به تاریخ و تکامل زبان‌ها علاقه‌مندند، ضروری و جذاب است.

همچنین برای کسب اطلاعات بیشتر راجع به مترجم زبان چینی، آموزش بازرگانی زبان چینی و درخواست مشاوره با شماره 09122880015 تماس حاصل فرمایید.