ریشه‌ی زبان و خط چینی

حدود 1.3 میلیارد نفر از جمعیت جهان به زبان و خط چینی و عمدتا در مناطق جمهوری خلق چین، جمهوری چین (a.k.a. تایوان)، سنگاپور و سایر مناطق جنوب شرقی آسیا صحبت می‌کنند و مکاتباتشان را انجام می‌دهند.

انواع زبان و خط چینی

انواع مختلف زبان و خط چینی با عنوان (方言 fāngyán) شناخته می‌شوند

که به زبان‌های منطقه‌ای، “توضيحات” ، “گویش” یا “گونه” ترجمه شده‌اند.

اصطلاح گویش انگلیسی به نوع قابل فهم یک زبان واحد اشاره دارد، گرچه تفاوت

بین لهجه‌ها و زبان‌ها اغلب به دلایل جامعه شناختی و سیاسی است نه از لحاظ زبانی و در نتایج دوره های HSK شما بسیار تاثیر گذار است.

مردم چینی به طور کلی از زبان چینی به عنوان یک زبان واحدبا تعدادی لهجه یا گونه مختلف استفاده می‌کنند.

با این وجود، تفاوت چندانی بین انواع مختلف زبان چینی وجود ندارد و در نتیجه

برخی از زبان شناسان غیر چینی از آنها به عنوان زبان‌های جداگانه یاد می کنند.

در زبان چینی بین زبان گفتاری و نوشتاری تفاوت وجود دارد. در چین به شکل مکتوب،

چینی در سراسر کشور به صورت یکنواخت تلقی می‌شود و به عنوان( 中文 zhōngwén)

گفته می‌شود، در حالی که اصطلاحات 语 [語] yǔ یا 话 [話] huà در اسم‌ها استفاده می‌شود.

از انواع مختلف چینی، چینی ماندارین به عنوان 汉语 [漢語] hànyǔ و “زبان‌هان” یا

普通话 [普通話] pǔtōnghuà به عنوان “زبان مشترک” شناخته می‌شود.

در جای دیگر عنوان as [國語] guóyǔ = “زبان ملی” یا 华语 [華語] huáyǔ = “زبان چینی” شناخته می‌شود و  در آموزش محاوره زبان چینی به شما کمک میکند. کلمه 汉 [漢] hàn برای اشاره به مردم چین استفاده می‌شود و از سلسله‌هان (206 قبل از میلاد تا 220 میلادی) گرفته شده است.

این نوع چینی متعلق به شاخه سینیتی یا خانواده زبانی سینو در تبت است.

انواع مدرن چینی‌ها همگی از چینی‌های میانه中古 汉语سرچشمه می‌گرفتند،

که در چین در دوران سلسله‌های جنوبی و شمالی و سلسله‌های سوئی،

تانگ و سونگ در قرن پنجم و دوازدهم میلادی صحبت می‌شد، که از چینی‌های قدیم

上古 汉语 [上古 漢語] و توسعه یافته است، که در دوره سلسله شانگ و

ژو و دوره ای از جنگ‌های هواپیماهای جنگنده‌ (سالهای 256 تا 1600 قبل از میلاد مسیح)

سخن گفته شده است.

انواع لهجه‌های سنتی چینی

گوان / ماندارین (官 话 [官 話] guānhuà)

وو (吴语 [吳語] ng1nyiu2)

یو (粤语 [粵語] yuhtyúh)

حداقل (闽语 [閩語] bân-gú / mìng-ngṳ̄)

هاکا (客家 话 [客家 話] hak7ga1wa3)

شیانگ گان (湘 语 [湘 語] xiāngyǔ)

چینی نوشته شده (中文)

شکل نوشتاری اصلی چینی‌ها اکثرا بر اساس زبان ماندارین است که زبان گویش افراد فرهیخته پکن است.

زبان و خط چینی با کاراکتر (汉字 [漢字] hànz h) نوشته شده است

که هر دو صدا و معنی کلمه را نشان می‌دهد. کلمات به زبان و خطوط چینی

می‌توانند از یکی از صدا‌ها تشکیل شوند و هر صدا توسط یک کاراکتر واحد ارائه می‌شود.

انواع مختلف صدا در زبان گفتگوی چینی‌ تقریباً کم است، حدود 1700 نفر در

ماندیرن، در مقایسه با زبان‌هایی مانند انگلیسی با بیش از 8000. اما هنوز ده‌ها

هزار کاراکتر وجود دارد. در نتیجه برای هر صدا چندین کاراکتر وجود دارد که هر یک

از آنها معنای متفاوتی دارند.

چین کشوری چند ملیتی با بیشترین جمعیت جهان است.

بیشتر اقلیت‌های قومی زبان‌های مختص به خود را دارند. مردم هان 92٪ از کل جمعیت

چین را تشکیل می‌دهند، بنابراین زبان و فیلمنامه ملی هان بیشترین کاربرد را داشته و

معمولاً به عنوان زبان چینی شناخته می‌شود (همچنین “هان یو” نیز خوانده می‌شود).

در حال حاضر، بیش از یک میلیارد نفر یا تقریباً یک پنجم جمعیت جهان، چینی را به عنوان زبان مادری خود صحبت می‌کنند.

با این حال، این یک واقعیت جالب است که همه مردم چین نمی‌توانند بدون شکست

با یکدیگر صحبت کنند، گرچه آنها می‌توانند یکدیگر را به خوبی از طریق نوشتن درک کنند.

به دلیل پهناور بودن چین و تفکیک آن به دلیل موانع جغرافیایی، چینی‌ها به لحاظ گفتاری

متفاوت هستند و دارای لهجه‌های مختلفی هستند که متقابلا غیرقابل درک هستند و

باعث ایجاد مشکل در برقراری ارتباط می‌شوند.

8 گویش اصلی چینی :

1-گویش شمالی (Bei Fang Hua): این گویش در چین بسیار پر کاربرد است و

اساس زبان ماندارین، زبان رسمی PRC و lingua franca ملی هان را تشکیل می‌دهد.

تمرکز آن در مرکز دره رود زرد واقع شده است و در کل استانهای شمال شرقی،

قسمت مرکزی حوضه رودخانه یانگ تسه و استانهای جنوب غربی صحبت می‌شود.

بیش از 70٪ از مردم چین به گویش شمالی صحبت می‌کنند.

2- گویش وو، در منطقه شانگهای، استان جنوب شرقی جیانگ سو و بیشتر استان ژجیانگ صحبت می‌شود.

3- گویش شیانگ، که توسط ساکنان استان هونان صحبت می‌شود.

4- گویش گان، که در سرتاسر استان جیانگشی (به استثنای منطقه در حاشیه

رودخانه یانگ تسه و منطقه جنوبی) و در جنوب شرقی استان هوبی صحبت می‌شود.

5- گویش ( Kejia Hakka)، در بخش‌هایی از استان‌های فوجیان و تایوان صحبت می‌شود.

6- گویش مین شمالی، در بخش‌هایی از استان‌های شمالی فوجیان و تایوان صحبت می‌شود.

7-گویش مین جنوبی، که در کل استان جنوبی فوجیان و همچنین در ناحیه‌های

Chaozhou و Shantou از استان گوانگدونگ، در بخش‌هایی از جزیره Hainan و

در بیشتر استان تایوان صحبت می‌شود. Southern Min نیز توسط بسیاری از

چینی‌های خارج از کشور صحبت می‌شود.

8.گویش یو (کانتونی) که در کل استان مرکزی و جنوب غربی استان گوانگدونگ و

همچنین در قسمت جنوب شرقی منطقه خودمختار گوانگشی ژوانگ صحبت می‌شود.

کانتونی نیز توسط بسیاری از چینی‌های مقیم خارج از کشور صحبت می‌شود.

زبان رسمی ملی در چین (Putonghuaماندارین) است که در تایوان و سنگاپور و

در میان جوامع رو به رشد مهاجران به آمریکای شمالی و اروپا نیز صحبت می‌شود.

اما شنیدن زبان چینی که در هر مکالمه ای به لهجه های متنوعی صحبت می‌کنند،

و بعضی اوقات بیشتر به زبان‌های خارجی از چینی‌ها به گوش می‌رسد بسیار مرسوم‌تر است.

زبان نوشتاری چینی از نوع قدیمی و محافظه کارانه است

به هر کلمه و واژه یک نماد یا کاراکتر متمایز اختصاص می‌دهد. دانش 2000 تا 3000 کاراکتر برای خواندن روزنامه‌ها لازم است، و یک فرهنگ لغت بزرگ شامل بیش از 40000 کاراکتر (مطابق با صدا یا فرم) تنظیم شده است.

قدیمی ترین متونی که کشف شده است، گفته های سوراخ دار است که در اوایل قرن 14 قبل از میلاد بر روی لاک لاک‌پشت و گاو توسط خطاط‌های سلسله شانگ، حک شده است.

اگرچه سیستم نوشتن از آن زمان تا به حال استاندارد شده و تغییر یافته است، اما اصول و بسیاری از نمادهای آن هنوز یکسان است.

علاوه بر این، علائم صوتی آن با تغییرات تلفظ صدا سازگار نیست اما همچنان از تلفظ 3000 سال پیروی می‌کند. چهارچوب ساختاری سیستم، متشکل از چند صد تصویر برای کلمات اساسی مانند انسان، اسب و تبر است. علاوه بر این، این تصاویر بصورت گسترده یا مرکب وجود دارند.

وامهای آوایی نمادهای واژگان بتونی است که برای نشان دادن کلمات ذهنی از همان صدا یا مشابه آن است.

در دوره ژو (قرن یازدهم و سوم قبل از میلاد) بسیاری از کاراکترها از چنین کاربرد دوگانه‌ای برخوردار بودند. با این حال، به دلیل تعداد زیاد افرادی که با زبان و خط چینی هماهنگ بودند، کاتبان در عوض به نوشتن تصویر بسنده کردند.

در موارد نادری که کتیبه‌ها به معنای مراجعه به مخزن گرد و غبار بودند، که با به کار بردن نمادی مرکب که در آن “توده گرد و غبار” تصویری “بامبو” به آن افزوده شده بود، از ابهام جلوگیری می‌کردند.

این روند برای کاهش ابهام گام‌های آوایی در حالی صورت گرفت که هرگونه تصویری که به واسطه‌ی صدای خود وام گرفته می‌شد، می‌توانست به هر انتخاب دیگری برای نشان دادن معنی و تشکیل یک ترکیب آوایی ملحق شود.

امروزه برای برخی از ابتدایی ترین واژگان خانه، مادر، کودک، برنج و آتش همچنان از طرح‌های ساده و مرکب استفاده می‌شود. با این حال، شاید 95 درصد کلمات موجود در فرهنگ لغت با ترکیبات آوایی نوشته شده باشد.

یادگیری الفبای چینی بسیار مهم است زیرا ساختار آن در هر مکالمه‌ی روزانه مورد استفاده قرار می‌گیرد. بدون آن، شما قادر نخواهید بود کلمات را به درستی بیان کنید، حتی اگر بدانید چگونه آن کلمات را بنویسید. هرچه شما حرف را با یک کلمه تلفظ کنید، در صحبت کردن با زبان چینی درک بیشتری خواهید داشت قدمی برای مترجم زبان چینی شدن شماست .

هر کلمه دارای تصویری مختص به خود است. شما می توانید آن را با اعداد مقایسه کنید، در صورت خواندن عدد 5، بسته به اینکه به چه زبانی صحبت می‌کنید می‌گویید FIVE (انگلیسی)، به (فرانسوی) funf، (آلمانی) vijf، (هلندی) pito و غیره را خواهید گفت.به عبارت دیگر شما در نوشتن اعداد معنی را یادداشت میکنید، نه صدا. پس به همین ترتیب، به زبان چینی ادامه بدهید.

بنابراین شما باید صدای (تلفظ) کاراکترهای چینی را به یاد داشته باشید، مانند شماره‌ها. این کار دشوار نیست زیرا کلمات چینی فقط از یک هجا (یک واحد گفتاری) وجود دارند، مانند (wo (I 我 wǒ) ، ta (he 他 tā) ، da (big 大 dà. تنها مشکل این است که هر هجا در 4 تن وجود دارد، لحن اول یک لحن هم‌سطح است (بالا نمی رود و پایین نمی رود)، لحن دوم مانند یک سؤال بالا می‌رود، صدای سوم پایین می‌رود، و صدای چهارم پایین می‌رود.

حالا با خواندن این مقاله، چقدر علاقمندی در شما ایجاد شد تا آموزش زبان چینی را شروع کنید ؟