شما نیاز نیست برای فهمیدن معنی حروف چینی به فارسی تمام کاراکترهای زبان چینی را یاد بگیرید. برای خواندن و نوشتن یک مطلب معمولی حدودا به یادگیری ۳۰۰۰ کارکتر نیاز دارید؛ از کنار هم قرار گرفتن این کارکترها کلمات زبان چینی پدید میآیند.
معنی حروف چینی به فارسی
همان طور که گفته شد بهترین راه یادگیری معنی حروف چینی به فارسی شرکت کردن در کلاسها و دورههای مخصوص زبان چینی است. به لحاظ دانشگاهی کلاسهای زبان چینی در ایران در دانشگاه شهید بهشتی و دانشگاه تهران برگزار میشود.
کلاسهای آموزش مکالمه زبان چینی نیز که تا همین چند وقت پیش به تعداد انگشتان دست هم نمیرسید، این روزها با استقبال شرکتهای تجاری، صاحبان کسب وکار کوچک، دانشجویان و جوانان، تعدادشان رو به افزایش بوده و آموزشگاههای متعددی اقدام به برگزاری دورههای آموزشی زبان چینی کردهاند.
زبان چینی
زبان چینی (汉语) یا زبانهای چینی مجموعه ای از زبانها هستند که در کشور چین (و بخشهای دیگری از شرق آسیا) مورد استفاده قرار میگیرند. در زبان چینی از کارکترها برای نشان دادن کلمات استفاده میشود، این کارکترها معمولا با در کنار هم قرار گرفتن نشان دهنده یک کلمه هستند. در زبان چینی حدود ۵۰۰۰۰ الی ۸۰۰۰۰ کاراکتر وجود دارد؛ اما ناراحت نباشید.
تغییرات زبان چینی در طول تاریخ
پس زمانی که در مورد یادگیری معنی حروف چینی به فارسی صحبت میکنیم؛ معمولا منظور ما یادگیری زبان چینی ماندارین یا چینی استاندارد است. در طول دهه 1950 تا 1960 دولت کمونیستی چین دست به اقداماتی در جهت ساده سازی زبان چینی به ویژه خط چینی زد.
از طریق ساده کردن شکل نوشتاری بسیاری از حروف توانست یادگیری سواد در چین را سرعت ببخشد و البته سرعت خواندن و نوشتن به زبان چینی را افزایش دهد. به زبان چینی ساده شده، چینی ساده (简化字) میگویند.
توجه داشته باشید که در بخشهایی از شرق آسیا مانند کشور تایوان، همچنان از چینی سنتی استفاده میشود. یعنی این کشورها ساختار حروف سنتی را تغییر ندادهاند و از آنها به همان شکل قدیمیاستفاده میکنند.
خط چینی
نکته جالب و البته گیج کننده برای بسیاری از زبان آموزانی که از فارسی یا یک زبان غربی اقدام به یادگیری زبان چینی میکنند خط چینی است. خط چینی بر خلاف تمام خطهای رایج در اروپا و غرب و مرکز آسیا یک خطاندیشه نگار (Ideogram) است.
این بدان معناست که کلمات در این خط هجی نمیشوند بلکه به صورت یک مفهوم با یک یا ترکیبی از علائم نشان داده میشوند. این موضوع یادگیری کلمات چینی را از روشی که ما معمولا برای یادگیری کلمات از آن استفاده میکنیم غیر میکنن میکند.
برای یادگیری گرچه یادگیری خط چینی آنقدر که فکر میکنید هم سخت نیست اما برای یادگیری آن نمیتوانید از روشهای معمول یادگیری استفاده کنید.
گذشته از تفاوت در خط، زبان چینی یک زبان زبان نواختبر (tonal) است. به این معنا که نحوه ادا یک واژه و نحوه تغییر تن صدا در طول گفتن واژه میتواند بر روی معنای آن تاثیر بگذارد.
یادگیری دقیق تفاوت در زبانهای نواخت بر برای تمام افرادی که از یک زبان هندی-اروپایی به عنوان زبان مادری استفاده میکنند مشکل است. این دو خصوصیت توانسته زبان چینی را به یکی از سخت ترین زبانها برای فارسی زبانان تبدیل کند.
زبان چینی ماندارین
تفاوت مجموعه زبانهای چینی در حدی است که بتوان هر یک از آنها را زبانی جداگانه دانست، با این حال معمولا به آنها به عنوان شکلهای متفاوتی از یک زبان مشترک اشاره میشود.
برای ساده سازی ارتبط در کل چین مدتهاست که زبان چینی ماندارین (官話) با لهجه شهر پکن به عنوان زبان استاندارد شناخته شده است؛ این زبان از لحاظ معنی حروف چینی به فارسی، تفاوتی با دیگر زبانهای چینی ندارد. چینی ماندارین زبان مادری بیش از 70% از جمعیت چین است و تقریبا تمام مردم چین میتوانند به این زبان صحبت کنند.
مشکلات یادگیری زبان چینی:
مشکل اول این است که بسیاری از منابع موجود برای یادگیری زبان چینی، به زبان انگلیسی در بازار موجود هستند. اگر زبان انگلیسی شما خوب است و فکر میکنید که میتوانید از این طریق زبان چینی را یاد بگیرید، باید بگوییم که به عقیده زبان شناسان، یادگیری یک زبان به واسطه یک زبان ثالث، روش مناسبی برای یادگیری نیست.
اما مشکل بعدی الفبای زبان چینی است که زبان چینی حروف الفبا ندارد و دارای یک ساختار هجایی است؛ هر هجی نیز دارای صدها کاراکتر مختلف است. حتی زبان چینی ساده شده بیش از پنجاه هزار کاراکتر مختلف دارد هرچند که بخش زیادی از این کاراکترها اکثرا مورد استفاده قرار نمیگیرند.
از تلفظ مشکل صامتها و مصوتهای این زبان که بگذریم، باید گفت چون زبان چینی یک زبان الفبایی نیست، برای نوشتار از هیچ گونه قاعده الفبایی پیروی نمیکند؛ بنابراین ممکن است با برخورد با یک کاراکتر جدید نتوانید آن را هجی کنید. البته یادگیری نوشتار زبان چینی آنچنان که از ظاهر سخنانمان بر میآید سخت نیست؛ اما قطعا با استفاده از روشهای معمولی نمیتوان آن را به راحتی فرا گرفت و نیازمند استفاده از روشهای خاصی است.
سوالات متداول (FAQ) معنی حروف چینی به فارسی
۱. برای خواندن یک متن معمولی چینی به چند کاراکتر نیاز است؟
بهطور متوسط یادگیری حدود ۳۰۰۰ کاراکتر برای خواندن یک متن روزمره کافی است، هرچند زبان چینی در مجموع بیش از ۵۰هزار کاراکتر دارد.
۲. آیا لازم است همه کاراکترهای زبان چینی را حفظ کنیم؟
خیر. بیشتر کاراکترها امروزه استفاده نمیشوند. زبانآموزان فقط مجموعهای کاربردی از کاراکترهای پرتکرار را یاد میگیرند.
۳. بهترین روش یادگیری معنی حروف چینی به فارسی چیست؟
شرکت در کلاسها و دورههای تخصصی زبان چینی بهترین روش است، چون یادگیری کاراکترها و نواختها نیاز به آموزش ساختارمند دارد.
در ایران دانشگاههای تهران و شهیدبهشتی دورههای رسمی زبان چینی دارند.
۴. تفاوت چینی سادهشده با چینی سنتی چیست؟
چینی سادهشده (简化字) در دهه ۵۰ و ۶۰ توسط دولت چین ایجاد شد تا یادگیری آسانتر شود.
اما کشورهایی مثل تایوان و هنگکنگ همچنان از چینی سنتی استفاده میکنند.
۵. آیا خط چینی الفبا دارد؟
خیر. خط چینی اندیشهنگار است؛ یعنی هر کاراکتر یک معنا یا مفهوم را نشان میدهد، نه یک حرف را.
به همین دلیل روش یادگیری آن با زبانهای الفبایی کاملاً متفاوت است.
۶. زبان چینی نواختبر (Tonal) یعنی چه؟
در زبان چینی تغییر نواخت (تون) در تلفظ یک کلمه میتواند معنی آن را تغییر دهد.
این ویژگی یادگیری تلفظ را برای فارسیزبانان کمی دشوارتر میکند.
۷. آیا ماندارین همان زبان چینی است؟
ماندارین (官話) زبان استاندارد چین است و بیش از ۷۰٪ مردم چین آن را زبان مادری خود میدانند.
وقتی درباره یادگیری «زبان چینی» صحبت میشود، معمولاً منظور چینی ماندارین است.
۸. سختترین بخش یادگیری زبان چینی برای فارسیزبانان چیست؟
دو بخش چالشبرانگیزترند:
-
یادگیری کاراکترهای نوشتاری
-
یادگیری نواختها و تلفظها
اما با روشهای آموزشی صحیح و تمرین منظم قابل یادگیریاند.
۹. آیا یادگیری چینی از طریق منابع انگلیسی مناسب است؟
اگرچه منابع انگلیسی زیاد هستند، اما یادگیری از طریق یک زبان واسطه برای بسیاری افراد سختتر است.
بهتر است از منابع فارسی یا استاد چینیدان استفاده شود.
۱۰. آیا یادگیری زبان چینی طولانی و دشوار است؟
چینی یکی از زبانهای نسبتاً دشوار برای فارسیزبانان است، اما با منابع درست و تمرین مداوم، یادگیری آن کاملاً ممکن و بسیار کاربردی است—بهویژه برای تجارت، تحصیل و مهاجرت.
