تاریخچه زبان چینی هنوز در دست بررسی است، اما منتقدین عقیده دارند اَشکال مدرن‌تر چینی از دو زبان مختلف گرفته شده است. این دو زبان از سبک های سینو و تبت آمده است، اما هیچ سابقه‌ای مکتوب از این زبان‌ها وجود ندارد.

بنابراین توضیح اینکه آیا زبان چینی دقیقاً از این پیشینیان آمده است بسیار دشوار است؛ چرا که پس از توسعه کشور، به انواع مختلفی از زبان چینی صحبت می‌شد؛ بسیاری از نسخه‌های مربوط به زبان مربوط به منطقه یا موقعیت مکانی افراد بود.

بعد از مدتی جمهوری خلق چین اعلام کرد که سیستم آموزشی آن‌ها فقط به ماندارین آموزش می‌دهد تا یک زبان واحد برای این کشور وجود داشته باشد.

حقایق پنهان از تاریخچه زبان چینی

حدود 1.3 میلیارد نفر (یک پنجم جهان) به نوعی چینی صحبت می‌کنند و این زبان را به بومی‌ترین گویندگان تبدیل می‌کند. زبان چینی که به صورت استاندارد ماندارین است.

چینی کانتونی در استان گوانگدونگ صحبت می‌شود و یکی از دو زبان رسمی‌هنگ کنگ (به همراه انگلیسی) و ماکائو (همراه با پرتغالی) است.

اصطلاحات و مفاهیمی‌که مترجمان چینی برای تفکر در مورد زبان استفاده می‌کنند با آنچه در غرب مورد استفاده قرار می‌گیرد متفاوت است.

بخشی از آن به دلیل اثرات کاراکتر چینی مورد استفاده در نوشتار و نیز به دلیل اختلاف در پیشرفت سیاسی و اجتماعی چین در مقایسه با سایر کشورها به عنوان مثال با اروپا است. در حالی که پس از سقوط امپراتوری روم‌، دراروپا کشورهای کوچک ملل متحد تکه تکه شدند، که هویت آن‌ها غالباً توسط این زبان تعریف می‌شود.

چین توانست در همان دوره، وحدت فرهنگی و سیاسی را حفظ کند. این استاندارد با وجود این واقعیت که تنوع واقعی آن در زبان گفتاری همیشه قابل مقایسه با اروپا بوده است، در کل تاریخ خود یک استاندارد نوشتاری مشترک را حفظ کرده است.

در نتیجه، چینی‌ها بین زبان نوشتاری (“wen”) و زبان گفتاری (“yu”) تفاوت قاطعی قائل هستند. مفهوم ترکیب یکپارچه از هر دو شکل نوشتاری و گفتاری از زبان، در چینی بسیار کمتر از غرب قوی است.

برای دیدن تصاویر بیشتر کلیک کنید

بیشتر بخوانید: فواید یادگیری زبان چینی

زبان چینی نوشته شده از حدود 40،000 کاراکتر تشکیل شده است که می‌تواند تا 30 حالت داشته باشد، در حالی که تمام انواع چینی صحبت شده است. این بدان معنی است که هر هجا بسته به ذاتی که با آن تلفظ می‌شود می‌تواند تعدادی از معانی‌ها مختلف داشته باشد. به عنوان مثال ماندارین 4 تن دارد و کانتونی بین 6 تا 9 تن دارد.

با پیش بینی برخی از کارشناسان، این امر از ایالات متحده به عنوان بزرگترین اقتصاد جهان پیشی خواهد گرفت، ادامه رشد اقتصادی قدرتمند چین نیرو مثبتی در آسیا است. به عنوان موتور عظیم رشد و تقاضای واردات، چین پس از ملحق شدن به سازمان تجارت جهانی، فرصت‌های بیشتری را برای سایر اقتصادهای منطقه فراهم می‌کند. این امر باعث شده است كه اقتصاد چین نقش فزاینده تری در تثبیت اقتصاد جهانی ایفا كند و خدمات ترقی چینی در سراسر جهان محبوب تر شده است.

 

ریشه‌ها‌ی زبان چینی

اکثر زبان‌شناسان تمام تغییرات چینی‌های گفتاری را جزئی از خانواده Sino-Tibetan طبقه‌بندی می‌کنند و معتقدند که زبان اصلی وجود داشته است به نام Proto-Sino-Tibetan وجود داشته است. مشابه Proto Indo-European، که از آن زبان‌های Sinitic و Tibeto-Burman استفاده می‌شود.

روابط چینی و سایر زبان‌های سینو-تبت هنوز نامشخص است و زمینه‌ای برای تحقیقات و تلاش‌هایی برای بازسازی پروتو-سینو-تبت صورت گرفته است. مشکل اصلی در این تلاش این است که هیچ اسناد مکتوبی در مورد تقسیم بین پروتو-سینو-تبت و چینی وجود ندارد. علاوه بر این، بسیاری از زبان‌هایی که امکان بازسازی proto-Sino-Tibetan را فراهم می‌کنند، بسیار ضعیف وغیر قابل مستند یا درک می‌باشند.

 

نگاهی به تاریخچه زبان چینی قدیمی

چینی قدیمی، که گاه به عنوان “چینی باستانی” شناخته می‌شدند، در دوران اوایل و میانه سلسله ژو (قرن یازدهم تا هفتم قبل از میلاد) دارای زبان مشترکی بودند که متون آن شامل کتیبه‌هایی بر روی آثار باستانی، اشعار “شجین”، تاریخچه “Shujing”، و بخش‌هایی از Yijing است. کار برای بازسازی زبان چینی قدیمی با فلاسفه سلسله کینگ آغاز شد.

عناصر آوایی موجود در اکثر کاراکترهای چینی نیز نکات مربوط به تلفظ‌های چینی قدیمی آن‌ها را نشان می‌دهد.زبان چینی قدیمی‌کاملاً هوشمند نبودند. این زبان دارای سیستم صوتی غنی است که در آن میتوان آسپیراسیون یا تنفس خشن اجماع را متمایز کرد.

توسعه زبان‌های چینی صحبت شده از زمان‌های اولیه تاریخی تا به امروز پیچیده بوده است. به عنوان مثال، زبان مین که در استان فوجیان متمرکز است، شامل پنج زیر بخش است و به اصطلاح زبان شمالی “Bei yu” (که در غرب به آن ماندارین گفته می‌شود)، همچنین شامل زیربخش‌های نامگذاری شده مانند “Yunnan hua” و “سیچوان هوآ” است.

 

بررسی زبان معاصر چینی

بیشتر چینی‌ها که در شمال چین زندگی می‌کنند، در سیچوان و در واقع در یک قوس وسیع از شمال شرقی (منچوری) تا جنوب غربی (یوننان)، از لهجه‌های مختلف ماندارین به عنوان زبان مادری خود استفاده می‌کنند. شیوع ماندارین در شمال چین عمدتاً نتیجه جغرافیا، یعنی دشت‌های شمال چین است.

در مقابل، کوه‌ها و رودخانه‌های جنوب چین باعث تنوع زبانی شده اند. حضور ماندارین در سیچوان تا حد زیادی ناشی از طاعون در قرن دوازدهم است. این طاعون که شاید به مرگ سیاه باشد، منطقه را محاصره کرده و منجر به تسویه حساب‌های بعدی از شمال چین شد.

تا اواسط قرن بیستم، بیشتر چینی‌ها که در جنوب چین ساکن بودند، هیچ یک ماندارانی صحبت نمی‌کردند. با این حال، با وجود ترکیبی از مقامات و افراد متداول که به لهجه‌های مختلف چینی صحبت می‌کنند‌، باعث شد نانجینگ ماندارین حداقل در زمان امپراتوری Qing-Manchu-Speing به قدرت حاکم شود. از قرن هفدهم میلادی، امپراتوری در تلاش بود تا تلفظ را مطابق با استاندارد پکن (پکن پایتخت چینگ) سازد، اما آکادمی‌هایی را راه اندازی کرد، اما این تلاش‌ها موفقیت چندانی نداشت.

استاندارد نانجینگ ماندارین بالاخره در 50 سال گذشته سلسله چینگ در اواخر قرن 19 در دربار امپراطوری با پکن ماندارین جایگزین شد. در مورد جمعیت عمومی، اگرچه در آن زمان انواع مختلفی از ماندارین در چین بطور گسترده صحبت می‌شد، یک استاندارد واحد برای زبان چینی ماندارین وجود نداشت.

گویندگان غیر ماندارین در جنوب چین نیز برای هر جنبه ای از زندگی به گفتگوهای منطقه ای خود ادامه دادند. بنابراین، استاندارد جدید دادگاه ماندارین پکن نسبتاً محدود بود.

این وضعیت با ایجاد یک سیستم آموزش مدرسه ابتدایی متعهد به آموزش ماندارین تغییر کرد. در نتیجه، در حال حاضر بیشتر مردم در سرزمین اصلی چین و تایوان با زبان روان صحبت می‌کنند. در هنگ کنگ و ماکائو زبان آموزش و گفتار رسمی‌کانتونی است.

برای دیدن تصاویر بیشتر کلیک کنید

کانتونی که از قرن نوزدهم در استان‌های گوانگدونگ و جنوب گوانگسی در سرزمین اصلی چین صحبت می‌شد، از نظر نوشتاری ظاهری مورد استفاده قرار گرفته شده بود. این نوع ماده از زبان چینی عمدتا در مکاتبات شخصی، دفتر خاطرات، کمیک، شعر، تبلیغات، روزنامه‌های محبوب، مجلات و تا حدی در ادبیات استفاده می‌شود.

دو روش استاندارد برای نوشتار کانتونی وجود دارد: یک نسخه رسمی ‌و یک نسخه محاوره ای. نسخه رسمی‌کاملاً متفاوت از کانتونی صحبت شده اما بسیار شبیه به استاندارد چینی است و توسط اسپیکرهای ماندارین بدون مشکل بسیار قابل درک است. نسخه محاوره ای بسیار نزدیک به کانتونی صحبت شده است و تا حد زیادی برای بلندگوهای ماندارین غیر قابل درک است.

کانتونی محاوره با ترکیبی از کاراکترهای چینی استاندارد و صدها کاراکتر اضافی که به طور خاص برای کانتونی اختراع شده است، نوشته شده است. برخی از کاراکترها به ندرت در چینی‌های استاندارد مورد استفاده قرار می‌گیرند یا به کار رفته اند.

امیدواریم که تاریخچه زبان چینی در مقاله‌ای که آماده کرده بودیم توانسته باشد رضایت شما را جلب نماید. لطفا نظرات خودتان را از تاریخچه زبان چینی با ما در میان بگذارید.

 

تاریخچه ی زبان چینی

 

چین در حوزه تحقیقی زبان شناسی تاریخی شامل تغییر های گسترده‌ ای می‌شود که در بازه زمانی طولانی در زبان چینی رخ داده ‌است. چینی قسمتی از خانواده زبان‌ های چینی _ تبتی است که همگی از زبان نیا _ چینی _ تبتی ریشه گرفته ‌اند.

رابطه میان زبان چینی رایج و سایر زبان های چینی _ تبتی و همچنین تلاش برای باز سازی نیا _ چینی _ تبتی دارای زمینه ‌ای برای تحقیق و بحث و بررسی می باشد، دشواری اصلی هر دو این دو دسته این است که در عین حال که دلایل و مستندات بسیار خوبی برای باز سازی آوا های باستانی چینی موجود می باشد، اما هیچ مستند مکتوب و نوشته شده ای در زمینه ی شیوه و زمان جدایی زبان چینی از دیگر زبان ‌های چینی _ تبتی موجود نمی باشد.

این موضوع خود یک مشکل رایج در زبان‌ شناسی تاریخی است، رشته‌ ای که عمدتاً روش مقایسه ‌ای را برای نتیجه گیری این نوع تغییر ها به کار می‌برد. متأسفانه بهره گیری از این روش برای زبان های چینی _ تبتی هنوز  به آن نتیجه ی مطلوبی که باید از این راه بدست آورد نرسیده است، امکان دارد به این دلیل باشد که بخش عمده ای از تمام زبان‌ هایی که امکان باز سازی کامل‌تر نیا _ چینی _ تبتی را به وجود می‌آورند، مستند و ثبت یا فهمیده نشده‌ اند.

 

بنابر این گفته ها، با وجود تمام وابستگی آن ‌ها، نیای مشترک زبان‌ های چینی و تبتی _ برمه‌ ای یک تصور تأیید نشده باقی مانده‌ است. دسته‌ بندی گونه ها در مورد زبان چینی موضوع دیگری از بحث است. در اوایل دهه 1900 برنارد کارلگرن، یکی از زبان شناسان سوئدی، یکی از اولین دسته‌ بندی ‌ها را  به همگان معرفی کرد. این دسته بندی بسیار تحت بازنگری قرار گرفته ‌است، اما همچنان به شدت به بینش‌ ها و روش‌ های کارلگرن وابسته است.

اولین اثر مستند نوشته شده به زبان چینی مربوط به بیش از 3000 سال پیش در زمان دودمان شانگ است. با کامل شدن چینی در آن زمان، گونه‌ های مختلف محلی به مرور نسبت به هم غیر قابل فهم شدند. در واکنش، دولت‌ های مرکزی بار ها و بار ها در صدد رواج دادن  یک زبان مبنا به عنوان واحد بودند.

 

 

• چینی کهن

اولین نمونه‌ های چینی که به صورت مستند وجود دارند و مکتوب شده اند، کتیبه‌ های الهی هستند که به خط جیاگوون در حدود 1250 سال قبل از میلاد در اواخر دوره دودمان شانگ مکتوب شده اند. محققان با انجام روش‌ های گوناگون، سعی در باز سازی واجی چینی کهن دارند. ادبیات چینی در اواخر دوران دودمان ژو به اوج شکوفایی خود رسید و آثاری مانند منتخبات کنفوسیوس نوشته شد که دلیل به وجود آمدن چینی کلاسیک شد. اگر چه خیلی از جزئیات به صورت نا مشخص باقی مانده ‌است، اما اغلب محققان بر این باور هستند که چینی کهن با چینی میانه تفاوت‌ های زیادی دارد.

• چینی میانه

چینی میانه زبانی بود که در دوره ی سلسله‌ های شمالی و جنوبی و همچنین حکمرانی دودمان ‌های سوئی، تانگ و سونگ کاربرد داشت. چینی میانه زبان واژه‌ نامه، قافیه چیه‌یون مربوط به سال 601 میلادی است. باور برخی زبان ‌شناسان بر این است که این واژه‌ نامه در بر پوشش دهنده ی گویش مبنای چینی آن زمان بوده است که در  چانگ ‌آن، پایتخت دودمان‌ های سوئی و تانگ رواج داشته ‌است. البته قابل توجه است که تحقیقات اخیر نشان داده که چیه ‌یون ترکیبی از سنت ‌های خوانشی و شاعرانه شمالی و جنوبی در اواخر دوران سلسله ‌های شمالی و جنوبی بوده‌ است.

• گونه های کلاسیک و ادبی

ارتباط میان چینی ‌های گفتاری و نوشتاری بسیار به یک دیگر گره خورده و پیچیده است. گونه‌ های گفتاری آن با میزان ‌های تفاوتی کامل شده اند، در عین حالی که خود چینی نوشتاری بسیار کمتر دچار تغییر شده است. ادبیات چینی کلاسیک از دوران بهار و پاییز آغاز شد.

• پدید آمدن گویش های شمالی

پس از شکست و به پایان رسیدن  دودمان سونگ شمالی، در طی حکمرانی دودمان کین و یوآن در شمال چین، یک گویش مشترک ( در زمان کنونی امروزه «ماندارین کهن» خوانده می‌شود ) بر اساس لهجه‌ های دشت شمال چین در نزدیک پایتخت توسعه یافت. تا ابتدای قرن بیستم، اغلب مردم چین تنها با گویش محلی خود صحبت می‌کردند. مقامات دودمان‌ های مینگ و چینگ در اقدامی، مدیریت امپراتوری را با استفاده از یک زبان مشترک بر اساس گونه‌های ماندارین به نام گوآنهوا ( 官话/官話، به معنای «زبان مقامات» ) انجام دادند. این زبان در اغلب این دوران به صورت زبان کوینه بر پایه گویش‌ های موجود در اطراف نانجینگ درآمد و با این وجود، با هیچ گویشی کاملاً یکسان نبود. در میانه های قرن نوزدهم، گویش پکنی غلبه یافته بود و دانستن آن برای هر کار مرتبط با دربار امپراتوری لازم بود.

در دهه 1930 ، یک زبان ملی مبنا به نام گویو (国语/國語، «زبان ملی») در چین مورد پذیرش همگان واقع شد. پس از جنجال های زیاد میان حامیان گویش ‌های شمالی و جنوبی و تلاش برای ایجاد یک گویش غیر طبیعی که به عنوان گویش بی‌ طرف انتخاب شود، سرانجام کمیسیون ملی وحدت زبان بر پایه گویش پکن در سال 1932 مستقر شد. جمهوری خلق نیز که در سال 1949 تأسیس شد این گویش را به عنوان اشتراک گویش ها حفظ کرد و آن را پوتونگهوا (普通话/普通話 «گفتار مشترک») نامید. هم اکنون زبان ملی در آموزش، رسانه ‌ها و موقعیت ‌های رسمی در سرزمین اصلی چین و تایوان مورد استفاده قرار می گیرد. در هنگ کنگ و ماکائو به دلیل گذشته استعماری و زبانی، زبان مورد استفاده در آموزش، رسانه ‌ها، موقعیت ‌های رسمی و زندگی روزمره همچنان کانتونی محلی است، اگرچه زبان معیار بسیار تأثیر گذار بوده و در مدارس تدریس می‌شود.

 

 

 

زبان چینی به راه ‌های متفاوتی به کشور های اطراف گسترش پیدا کرده است. ویتنام شمالی در سال 111 قبل از میلاد به قلمرو امپراتوری هان ملحق شد و این دوران از کنترل چین تا حدودی به‌ طور پیوسته برای یک هزاره ادامه داشت. فرمانداری ‌های 4 گانه نیز در قرن اول پیش از میلاد در شمال کره تأسیس شدند، امابا گذشت زمان در قرن‌ های بعدی از هم پاشیدند.رسوم بودایی چینی بین قرن ‌های 2 و 5 میلادی در شرق آسیا به صورت پیوسته گسترش یافت و هم زمان و شانه به شانه با آن خواندن ادبیات و کتاب‌ های مقدس به زبان چینی کلاسیک شروع شد. چینی تا اواخر قرن نوزدهم در کره و به میزان کمتری ژاپن و تا اوایل قرن 20 در ویتنام به عنوان زبان اداری و علمی حفظ شد. در این دوره ها دانشمندان از سرزمین ‌های مختلف می‌توانستند با استفاده از چینی کلاسیک ارتباط نوشتاری برقرار کنند.

اگر چه این کشور ها از زبان چینی تنها جهت ایجاد ارتباط نوشتاری استفاده می‌کردند و دیگر از آن بهره ای نمی بردند، اما هر کشور آیین خود را در خواندن متون داشت. واژگان چینی با این تلفظ ‌ها به‌ طور پیوسته توانستند زبان ‌های کره‌ ای، ژاپنی و ویتنامی وارد شده‌اند و امروز بیش از نیمی از واژگان آن ‌ها را تشکیل می‌دهند. این هجوم گسترده واژگان چینی باعث تغییر در ساختار واجی این زبان ‌ها شده و به گسترش ساختار مورایی در ژاپنی و به هم خوردن هماهنگی واکه ‌ای در کره ‌ای کمک کرده‌است.

اصطلاحات چینی قرض گرفته شده در این زبان‌ ها به گستردگی برای ایجاد واژگان مرکب برای مفاهیم جدید (مانند استفاده از ریشه‌ های لاتین و یونانی باستان برای مفهوم های جدید در زبان ‌های اروپایی) به کار می‌ روند و این گونه اصطلاحات جدید یا معنی ها جدید برای عبارت های قدیمی پرشماری در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 برای نام گذاری مفاهیم و مصنوعات غربی ساخته شد. این واژه ها که با حرف های چینی مشترک نوشته شده ‌اند، آزادانه میان زبان ‌ها قرض گرفته می‌شوند. آن ‌ها حتی به زبان چینی که اکثراً در برابر قرض واژه ‌ها مقاوم است نیز وارد شده ‌اند؛ بنا بر این نسبت واژه های چینی در زبان ‌های فنی، انتزاعی یا رسمی بیشتر از گونه‌ های گفتاری و غیر رسمی است. به عنوان نمونه، در ژاپن، کلمات چینی حدود 35% کلمات در مجله های سرگرمی، بیش از نیمی از کلمات در روزنامه ‌ها و 60% کلمات در مجله های علمی را تشکیل می‌دهند.

ویتنام، کره و ژاپن هر یک شیوه های نوشتاری را برای زبان‌ های خود ابتدا بر اساس نویسه‌ های چینی بود ایجاد کردند اما پس از مدتی آن را با الفباهای دیگری جایگزین کردند که باعث پدید آمدن هانگول برای کره‌ ای و کانا برای ژاپنی شد. با این وجود، این‌ ها تا اواخر قرن نوزدهم به ادبیات عموم محدود بودند. امروزه ژاپنی با خط ترکیبی با استفاده از حروف چینی (کانجی) و کانا نوشته می‌شود. زبان کره‌ ای نیز در هر دو کره (شمالی و جنوبی) با نویسه‌ های هانگول نوشته می‌شود، اگر چه حروف چینی تکمیلی (هانجا) نیز بسیار کم در کره جنوبی کاربرد دارند. ویتنامی نیز امروزه، در نتیجه استعمار فرانسه در گذشته، با الفبایی مبتنی بر لاتین نوشته می‌شود.

در زبان فارسی واژه ‌های چای، کنفسیوس، ووشو، کونگ‌فو و فنگ‌شویی در اصل ریشه‌ای چینی دارند.

• واج شناسی زبان چینی

تفاوت کلی زبان چینی ماندارین با اغلب زبان ‌های دیگر جهان در نواخت ‌بر بودن آن می‌باشد. بدین گونه که هر هجا در این زبان (chang, chung, bei, ba, lai و…) در 4 نواخت و تعدادی از هجاها نیز به صورت استثنائی در 5 نواخت تلفظ می‌شوند.

• در نواخت اوّل هجا به صورت یک نواخت و کشیده تلفظ می‌شود.
• در نواخت دوّم، در هنگام تلفّظ هجا صدای فرد به صورت تدریجی به سمت بالا می ‌رود.
• در نواخت سوّم صدای فرد ابتدا به سمت پایین سقوط می‌ کند و سپس به سمت بالا اوج می‌ گیرد.
• در نواخت چهارم هجا به صورت دفعی و ضربتی تلفّظ می ‌شود.
• تلفظ پنجم هم که به صورت استثنائی در بعضی هجا ها وجود دارد بدون نواخت است و هجا به صورت معمولی بیان می‌ شود.
• نمونه ای از نواخت های هجایی
• به عنوان نمونه هجای ma در نواخت اوّل معنی مادر را می ‌دهد و به این شکل نوشته می‌ شود:(媽/妈).
• در نواخت دوّم معنی کَنَف را می‌ دهد و کلمه به این شکل نوشته می‌ شود:(麻).
• در نواخت سوّم معنای اسب را می ‌دهد و کلمه به این شکل نوشته می‌شود:(馬/马).
• در نواخت چهارم معنی توامان سر زنش کردن و همچنین توهین کردن را می‌ دهد و بدین شکل نوشته مید‌شود:(罵/骂).
• در نواخت پنجم به عنوان جزء پایانی جمله سؤالی بکار می ‌رود و جمله را سؤالی می ‌کند و به این شکل نوشته می‌ شود:(嗎/吗).

 

 

 

• دستور زبان چینی

چینی اغلب به عنوان یک زبان «تک ‌هجایی» توصیف می‌شود که تا حدی این گفته درست است. در واقع چینی کلاسیک و چینی میانه تک‌ هجایی می باشند. برای مثال، در چینی کلاسیک، شاید 90% کلمات با یک هجا و یک نویسه مشابه مطابقت دارند. در گونه ‌های نوین چینی، معمولاً به این صورت است که یک تکواژ یک هجا است. فارسی در مقابل، واژگان چند هجایی بسیاری دارد، مانند «گربه»، «بالا»، «شیرین» و «نمایشگاه».

برخی از نمونه های محافظه‌ کار در دوره امروزی چینی جنوبی، به ویژه در میان واژه های پایه ‌ای، بیشتر دارای کلمه های تک ‌هجایی هستند. با این حال، در زبان ماندارین نوین، بیشتر اسم ‌ها، صفت ‌ها و فعل ‌ها اکثراً چند هجایی هستند. دلیل اصلی این شرایط دستوری ‌شدگی است و تغییر صوتی نیز با گذر زمان موجب کاهش تعداد هجا های موجود شده‌ است. اکنون در ماندارین نوین، با وجود تفاوت ‌های آوایی، فقط وجود حدود 1200 هجا ممکن است؛ در حالی که در ویتنامی حدود 5000 (هنوز هم بیشتر زبانی تک ‌هجایی است) و در انگلیسی بیش از 8000 هجا وجود دارد.

در دستور زبان چینی صرف فعل در جملات وجود ندارد و هر فعل فقط یک شکل دارد که برای تمام صرف ها به کار می رود. به عبارت دیگر شکل فعل بدون توجه به اسم یا ضمیر و یا شخص به همان صورت باقی می‌ماند. زمان فعل نیز با اضافه کردن نویسه نشان داده می‌شود. همچنین هیچ گونه شکل جمع برای اسم‌ ها و ضمیر ها وجود ندارد و برای جمع بستن اسم‌ های مفرد، تنها نویسه‌ های خاصی را باید اضافه کرد. روش ساخت صفت برتر یا برترین در زبان چینی نیز مانند فارسی نمی باشد و با اضافه کردن نویسه به صفت اصلی انتقال می یابد. برای نمونه 小的 به معنای کوچک است و 较小的 به معنای کوچک ‌تر.

 

 

 

 

 

کد مطلب: 1230-1/981026-1000/م ح/ت/98