معرفی گویش چینی شنگ های

چینی ماندارین یا چینی استاندارد زبان رسمی چین است. با این حال، این تنها زبان رایج در این کشور نیست که مردم محلی چین صحبت می‌کنند. زبان‌های منطقه‌ای دیگری مانند کانتونی و لهجه‌هایی مانند گویش‌های پکنی وجود دارند که در سراسر چین صحبت می‌شوند. یکی دیگر از گویش‌های رایج در این کشور گویش چینی شنگ های است. شنگ های (上海话) امروزه توسط ۱۳ میلیون نفر در بزرگ‌ترین شهر چین، شانگهای صحبت می‌شود و به عنوان زبان فرانسه کشور چین شناخته می‌شود. در شانگهای، مردم محلی از چینی ماندارین و گویش استانی آن، شنگ های استفاده می‌کنند. با اینکه این گویش شباهت‌های زیادی با چینی ماندارین دارد، اما هنوز تفاوت‌های زیادی در تلفظ، لحن صحبت و واژگان دارد.

لهجه ی شنگ های

شانگهایی (上海话 shànghǎi huà) یک گویش وو است. این گویش متعلق به گروه‌های زبانی وو (Wu) است که سومین گویش محبوب چینی پس از ماندارین و کانتونی است. گویش چینی شنگ های در مقایسه با دیگر گویش‌های رایج در مناطق شمالی چین محبوب‌ترین گویش زبانی شناخته می‌شود. اگر هنوز اهمیت این گویش را به طور کامل متوجه نشده‌اید، با مطالعه‌ی این آمار متوجه می‌شوید که چرا آموزش زبان چینی با گویش شنگ های سرمایه‌گذاری بلندمدت است.

• ۱۴ میلیون سخنور گویش چینی شنگ های در سراسر جهان وجود دارد. این گویش سومین گویش رایج زبان چینی در جهان است.
• این گویش شباهت ۲۹ درصدی با چینی ماندارین یا استاندارد دارد، تفاوت این دو گویش در حدود ۷۹ درصد کلمات است. یکی از دلایلی که یادگیری آن می‌تواند برای آموزندگان این زبان دشوار باشد، تفاوت کلمات ضروری آن با چینی ماندارین است. اما آموزش محاوره ای چینی می تواند به فرآیند یادگیری چینی با این گویش را سرعت ببخشد.

• ۲۲ درصد از افراد زیر ۱۸ سال که به این گویش صحبت می‌کنند، هنگام صحبت با بزرگان از آن استفاده می‌کنند.
• این گویش چینی از مهم‌ترین آثار فرهنگی و تمدن چین است. در نظرسنجی اخیر انجام شده در میان مردم چین، ۹۴ درصد از افراد پاسخگو به این نظرسنجی معتقد هستند که این گویش از میراث فرهنگی این کشور است که باید حفظ شود.

معرفی شنگ های

اولین آثار تاریخی که این گویش چینی را مورد مطالعه قرار داده اند، متعلق به قرن هجدهم میلادی هستند، بیشتر این آثار توسط پژوهشگران غربی نوشته شده اند. شانگهای به عنوان نمادی برای چین مدرن شناخته می شود و منطقه ی قرار گیری آن، منطقه ای استراتژیک است که باعث تبدیل آن به یکی از مهم ترین بندر های تجاری جهان شده است.  دوران سلسله ی چینگ نقش مهمی در تبدیل دهکده ی ماهیگیری سابق به شانگهای امروزی داشت. در سال 1949 دولت چین زبان ماندارین را به عنوان زبان رسمی خود اعلام کرد، این امر باعث کاهش استفاده از این گویش شد، اما مردم چین همواره به دنبال حفظ و بازیابی آن هستند.

همانطور که قبل تر اشاره شد گویش چینی شنگ های از خانواده های گویش وو است. گویش های وو مجموعه صامت های صدا دار چینی میانه را در طول گذر زمان حفظ کرده اند، تفاوت گویش های وو  با دیگر گویش های چینی مانند ماندارین و کانتونی در همین مورد است.  مانند تمام گویش های وو، این گویش دارای سه همخوان متفاوت است، منظور از همخوان نحوه ی خوانش حروف است. این همخوان ها  به سه مورد با صدا، بی صدا با هوا و بدون هوا تقسیم می شوند. این گویش در مجموع دارای 30  صامت است که در مقایسه با ماندارین 6 صامت و در مقایسه با کانتونی دارای 13 صامت بیشتر است.

یکی دیگر از تفاوت های بارز گویش وو با دیگر گویش های رایج حفظ نکردن پایان هاست، این ویژگی باعث می شود که حروف دو صدایی یا سه صدایی های موجود در ماندارین یا کانتونی در این گویش تبدیل به تک صدایی شوند به عبارت دیگر متوسط هجا های این گویش 30 درصد از گویش های دیگر کوتاه تر است.

از شباهت های آن با ماندارین می توان به دستور زبان آن اشاره کرد، دستور زبان این گویش در گذر زمان دچار تغییرات متفاوتی شده است که رفته رفته قوانین آن را به سمت زبان ماندارین متمایل کرده است. این گویش در مقایسه با دیگر گویش های چینی بیشتر به سمت ساختار فاعل- مفعول – فعل گرایش پیدا کرده است.

این گویش اغلب در رویداد های رسمی مانند تجارت استفاده نمی شود، همچنین برای استفاده از شبکه های مجازی غالب در چین نیازی به یادگیری این گویش ندارید. در سال های اخیر دولت چین برای حفظ این گویش تلاش های متعددی کرده است برای مثال این دولت برنامه های تلویزیونی متعددی را برای رایج کردن این گویش تولید و پخش کرده است. ارگان های فرهنگی چین در تلاشند که با استفاده از از رسانه های متفاوت مانند: موسیقی، فیلم و کتاب ها مردم را به یادگیری آن ترغیب کنند.

مناطق دارای گویش شنگ های

این گویش بیشتر در شهر شانگهای و مناطق اطراف آن از جمله بخشی از استان جیانگسو و ژجیانگ استفاده می شود، همچنین باید در نظر داشت که این گویش از زیر مجموعه های گویش زبانی وو است، که در شرق چین رایج است. برخی از مناطق دیگر مستقیما با این گویش به خصوص صحبت نمیکنند اما همواره تحت تاثیر آن هستند از این مناطق می توان به سوژو، نانتونگ و هانگژو اشاره کرد.

سخن پایانی

گویش چینی شنگ های یکی از گویش‌های مهم و از میراث فرهنگی چین است که در شهر شانگهای و مناطق اطراف آن استفاده می‌شود. اگرچه زبان رسمی چین ماندارین است، گویش شانگهایی همچنان به عنوان یکی از گویش‌های اصلی در مناطق شانگهای و همسایه های آن باقی مانده است. این گویش با داشتن ویژگی‌های منحصر به فرد در صامت‌ها و واژگان، نقش مهمی در تاریخ ادبیات این کشور ایفا می‌کند. با وجود تغییرات و تاثیرات ماندارین، این گویش همچنان به عنوان یکی از گویش‌های برجسته چین شناخته می‌شود و یادگیری آن می‌تواند به عنوان یک سرمایه‌گذاری بلندمدت در حفظ و ترویج فرهنگ چینی محسوب شود.